Mijn Levensverhaal deel 1 en 11

Voor mij was het een hele zoektocht om mijn weg in het leven te vinden als hoogsensitief en ook als paranormaal kind. 

Ik voelde me hier niet thuis, en ik kreeg veel lessen over afwijzing, over schuld, over verlating, over ongezonde machten en over voorwaardelijke liefde.

Als kind voelde ik me anders, bang en eenzaam. Maar ook was ik levendig, creatief en nieuwsgierig. Ik groeide op in een gezin waar geen verbinding was. Ik voelde alle pijn wel, alleen werd niets bevestigd. Ik werd weggeduwd met mijn vragen. Als klein meisje zag ik al engelen en overleden mensen, ik voelde toen nog in mezelf een diep geloof in het leven en de connectie met de bron.

Ik zag al heel jong dat mijn moeder ongelukkig was. Ze was verhard, afwezig, sprak niet en huilde veel. Ik weet nog zo goed hoe ik voor haar wilde zorgen. Iedere dag kreeg ik buikpijn als ik bij haar was. Ik dacht hier natuurlijk niet bewust over na. Maar ik voelde zo diep haar pijn, dat ik één werd met deze pijn. Mijn moeder droeg veel innerlijke strijd, ze was ook in strijd met de wereld om haar heen. Ze had diep depressieve gevoelens en diepe angstgevoelens samen met traumagevoelens en met wat ik nu weet, durfde zij deze pijn in haarzelf niet aan te gaan. Ook zij had geen liefde gekregen van haar moeder. Mijn oma was een wees en projecteerde al haar angst en afwijzing op mijn moeder. Mijn moeder voelde zacht vanbinnen, maar was niet in staat mij die zachtheid en liefde te geven die ik ook nodig had. Ons gezin voelde eenzaam, ik weet nog dat ik altijd probeerde om contact te maken, dit slaagde niet. Ik begon me steeds meer vervreemd te voelen. 

Mijn ouders gingen scheiden en mijn moeder voerde een enorm gevecht met mijn vader. Ik raakte verscheurd vanbinnen. Zo richting de puberteit werd ik vrij plotseling uit huis geplaatst, vanaf dat moment was mijn leven koud en donker.
In de jaren hierna voelde ik me altijd zenuwachtig en intens gespannen, ik voelde me zo verdrietig en ik voelde me zo eenzaam. Mijn ouders waren voortdurend heel erg boos tegen me, de woorden dat het allemaal mijn eigen schuld was, hebben nog lange tijd een grote invloed op  mijn leven gehad. ik denk dat het meest intense gevoel is geweest, dat ik niet meer geloofde in mezelf, doordat mijn ouders mij niet wilden zien en omarmen. 

Toen ik op mijn 15 e uit huis werd geplaatst, zakte de bodem letterlijk  onder mijn voeten vandaan. Mijn wereld stortte in, er was niemand meer waar ik me nog aan vast kon houden. Natuurlijk waren er nieuwe mensen in mijn leven, die alles deden wat in hun vermogen lag om mij een welkom en gerust gevoel te geven. Maar ik wilde naar mijn thuis, iets wat me ook niet in dank werd afgenomen destijds. Hierdoor begeleid ik de mensen Terug naar zichzelf, want daar ligt je werkelijke thuis. 

Ik was als een jonge welp die haar nest was kwijtgeraakt en niet meer wist hoe ik had te overleven in een wereld die ik niet begreep. Ik verloor op dat moment mijn veiligheid, ik voelde geen bestaansrecht meer en mijn eigenwaarde was niets meer. Wat ik pas veel later ontdekte was, dat ik altijd bestaansrecht had gehouden en dat mijn niveau van eigenwaarde was, met dat wat ik over mezelf dacht. Zolang als ik me identificeerde met alle gevoelens van pijn en slachtofferschap, leefde ik dit ook. 

Ik voelde me destijds bang, verloren, schuldig en eenzaam. Ik bad elke dag of het leven mocht stoppen, ik wilde uit de trein van het leven. Ik begreep de zin van het leven niet en het leek, alsof niemand me begreep of me aan de hand nam. Tegelijk wist ik ook, dat als ik zou sterven, ik nog altijd een ziel was en deze ervaringen ooit nog een keer moest gaan leven. 

Pas veel later in mijn leven ontdekte ik, dat ik alles in mij droeg om mezelf te helen.

Het was een lange intensieve zoektocht waarbij ik mensen als ook het leven zelf niet meer vertrouwde. Ik werd bang voor mensen, ik was bang voor het leven. Angsten overspoelden me iedere dag, doordat ik bedacht had dat dit iets heel raars was, ging ik dit beschermen en ik begon al mijn gevoelens te verbergen en ik pleasde de wereld om me heen. Ik gaf mezelf voortdurend weg. 

Dit alles wist ik toen niet. Echter een kind wat alleen gelaten wordt, zal er alles aan doen om bevestigd te worden in wie het is en ik vocht om gezien te worden.

Ik deed er alles aan, ik werd een vechter, een doorzetter en ik ontwikkelde een groot masker.

 Ik weet nu dat ik toen voor veel kinderen eruit zag als een heel sterk zelfverzekerd meisje, niemand wist hoe vreselijk  ik mij voelde vanbinnen. Doordat ik dacht dat dit zwak was, vertelde ik dit niet. Ik ontwikkelde sociale angsten als ook een diepe levensangst, een angst voor het leven is hetzelfde als een angst voor de dood. Wat ik toen niet wist, is dat ik trauma’s had opgelopen en dat mijn shock en traumagevoelens  zich iedere dag op elk moment lieten zien. Niemand kon me vertellen dat deze kwamen om door mij in liefde te worden gezien. Dat ben ik mezelf gaan aanleren, weer door een stem van een engel. Ook dit is een basis vanuit mezelf met dat wat ik mensen leer. 

Ik stond onder hoogspanning en ik was aan het overleven. Doordat ik niet werd gehoord en gezien, hield ik mijn tranen vast en gaf ik mijn hart niet de ruimte om te huilen. De angst had de leiding over mij, ik was volledig vervloeid met mijn angst. 

Ik wist niet meer wie ik was en hoe ik hieruit moest komen.Toen ik op mijn 20e van de anti depressiva af wilde omdat ik mij al begon te verdiepen in mijn spiritualiteit en weg van heelwording, braken alle weggestopte gevoelens in 1 klap los. Ik kon niet meer slapen, eten of bewegen, ik voelde me doodsbang en mijn grootste angst was, dat ik moest worden opgenomen. 

Ik gaf veel over, om het minste of geringste draaide mijn maag om, begon ik te trillen als een rietje en was ik bang dat dit gevoel nooit meer over zou gaan. Het had een lange adem, maar door te blijven voelen en te leren huilen, werd het stapje voor stapje lichter. 

Ik was op zoek, naar liefde en bevestiging, naar erkenning en naar troost, ik klampte me vast aan elke levend persoon die me een klein beetje liefde gaf. Echter leerde ik dat veel mensen voorwaardelijke liefde gaven. Ik heb veel geleerd over de werkelijke betekenis van liefde. 

Ik miste mijn gezin, mijn vader en mijn moeder, ik had maar één oerverlangen en dat was terug naar huis. Maar hoeveel ik ook bewees en hoe hard ik ook huilde en pleasde, de dag waar ik zo op hoopte om terug te mogen naar huis, is er nooit gekomen. 

Ik had hierin maar één weg en dat is in mezelf te gaan geloven, achter mezelf gaan staan en het vangnet worden voor mezelf wat ik zo verlangde van mijn beide ouders. Hierdoor ontwikkelde ik later dat ik elk tekort aan mezelf had te geven, dit kreeg ik door van een stem van een engel. 

In mezelf gaan geloven, ondanks dat niemand anders het deed, hoe moest ik dat bewerkstelligen? Dit proces viel niet mee, de kracht van mijn ego was groot. De haat en afschuw naar mezelf ook. 

Voor mij is ons leven een spirituele zoektocht van de ziel om te groeien in het liefdesbewustzijn en om zo eigenliefde op te bouwen en je steeds dieper bewust te worden van wie je in wezen bent en dat is liefde. Je familie is onwijs belangrijk voor ieder mens, en juist doordat deze liefde zo groot is, kunnen wij juist via hen op de beste manier de lessen over liefde, over afwijzing , over patronen en over verlies leren. Dit komt, door de kracht van deze enorme liefde, als de liefde niet zo intens groot zou zijn, dan zouden we dit immers niet zo diep voelen. Toen ik ten diepste wist en voelde dat echte liefde in mij aanwezig was en dat ik door deze liefde mijn eigen verdriet kon helen, begon ik echt het leven te leven.

Stap voor stap, leerde ik door deze kracht van de aanwezige liefde mezelf aan de hand te nemen. Ik ontdekte dat eenzaamheid eigenlijk niet echt bestaat, dit bestaat alleen wanneer je je afgesloten bent van de verbinding met je hart en met de lichtwereld. Wat mij de hoop en de moed en de verwondering terugbracht is de herinnering dat overleden zielen en engelen ons ondersteunen tijdens ons leven op aarde.

Zij staan je bij in al je levensprocessen, vanuit die onvoorwaardelijke bron van liefde doen zij er alles aan om jou te troosten, te beschermen en te helpen loslaten. Mijn brein, mijn emoties, mijn bezieling en mijn levensverhaal werden mijn grootste handboek, via deze tools hielp ik mezelf te groeien en los te maken van alle pijn.

Op basis van alles wat ik voor mezelf ontdekte begon ik mijn trainingen te ontwikkelen. En inmiddels heb ik duizenden mensen gezien en geholpen om weer van zichzelf te gaan houden, door acceptatie te vinden in alle processen die ze hebben meegemaakt. 

In elke ervaring schuilt een belangrijke les die je ziel wilde leren. Je hebt dan ook als ziel de perfecte mensen en omstandigheden uitgezocht om je lessen te leren. Waneer je uit elke ervaring een les kunt halen, dan wordt je innerlijke wijsheid geboren en zal je leren de verantwoordelijkheid van je pijn niet meer buiten jezelf neer te leggen, maar om deze zelf te nemen. Waneer je uit je slachtofferschap kunt stappen, zal de liefde terugstromen in je hart. 

De dag dat ik de herinnering kreeg dat ik veel meer was dan alleen mijn hoofd, mijn gedachten en mijn beperkingen bracht mij het geloof dat ik werd geholpen in het leven terug. Ik begon de weg van mijn ziel te bewandelen, een weg waar ik niet van af kon wijken, het werd een weg gevuld met wonderen en inzichten. Toen mijn ogen opengingen kreeg het leven een zinvolle betekenis. Ik werd nieuwsgierig naar meer!

Pas toen ik bij diverse holistisch therapeuten en healers was geweest, merkte ik dat ik eindelijk rustiger werd van binnen.
Ik kwam thuis, en herinnerde mij weer, dat engelen bestaan!
En dat het leven een leerschool is, waarin je wordt uitgedaagd door zelf uitgekozen thema’s. Bedoeld om hier je lering in te vinden en om te zetten in kracht.

Stap voor stap kwam ik tot het inzicht dat mijn conditie te wijten was aan onverwerkte emoties en mijn bijzondere hooggevoeligheid. Ik had geen contact meer met mezelf en met mijn lijf, ik had geen gronding. Ik heb geleerd dat er bij mij (en bij ieder mens!) een veilig plekje in jezelf zit. Dit plekje is verbonden met je essentie, als een brandend vuurtje dat altijd blijft branden, maar soms bedolven ligt onder heel veel pijn. Hoe meer ik in contact ging met dat deel van mezelf, mijn ziel, hoe meer ik tot rust kwam en innerlijke veiligheid voelde.

Ik ben weer verbonden met mijzelf en heb de onverwerkte emoties en spanningen van mezelf en van mijn familiesysteem geheeld.
Ik heb mogen ervaren dat we pijn niet kunnen wegduwen en leerde om het aan te kijken en te omarmen. Ook leerde ik om mezelf en mijn ouders te vergeven. En om mijn ouders te zien voor wie ze zijn, met alles wat zij in zich dragen. Hierdoor mag ik er ook weer zijn.
Zij hebben mij de grootste lessen voor mijn ziel gegeven en mijn plek in het familiesysteem terug te nemen. De innerlijke rust en heling waar ik zo lang naar zocht, heb ik gevonden. En de vraag ‘wie ben ik?’ is ondertussen beantwoord.

Ik ben liefde, net als jij. 

Bedankt voor de tijd die je nam om mijn verhaal te lezen.